Het was een forse klap, uitzaaiingen over de gehele wervelkolom.
Natuurlijk weten we dat het niet goed gaat, natuurlijk weten we dat het hard kan gaan, natuurlijk weten we dat de prognose ronduit slecht is.
Maar toch, dit was een klap, dit was erger dan we alle drie hadden verwacht, dit was een dreun in het gezicht.
En daar overheen nogmaals de bevestiging van ons angstige vermoeden, er kan nog 1 keer bestraald worden in dit gebied, daarna is het klaar, daarna is in dit gebied geen behandeling meer mogelijk.
Des te meer respect voor Ilse, die dit allemaal heel goed beseft, die dit tegelijk met ons te horen heeft gekregen, die het allemaal moet ondergaan, die dit op één of andere manier toch een plek moet geven, Ilse is de heldin der heldinnen.
Dinsdagochtend is de pijn verder toegenomen, met heel veel pijn de trap af in de ochtend, naar het AMC, gesprek met Radiotherapeut B.
Nogmaals bevestigde hij dat we op de grens zitten, dat het lichaam moe is van de ontelbare chemokuren en bestralingen, dat de komende bestralingssessie niet niks is, dat er geen garantie is dat de pijn helemaal of gedeeltelijk weg zal gaan, dat ze last kan krijgen van misselijkheid, dat ze last kan krijgen van haar slokdarm.
Ilse gaf aan waar de pijn het hevigst was, daar werden markeringen op haar lichaam aangebracht.
Dat werd gedaan om er zeker van te zijn dat in ieder geval de uitzaaiingen die voor de meeste ellende zorgen aangepakt worden.
Hierna een foto maken, en aanmeten van een masker.
Dit masker wordt vast geklikt op de bank waar ze op ligt, dat zorgt ervoor dat ze exact op de juiste positie ligt tijdens de bestraling.
Ilse kan inmiddels kwartetten met de maskers die ze in de loop der jaren heeft verzameld.
We kregen direct na het aanmeten van het masker te horen dat de bestraling op donderdag kon plaatsvinden, een dag eerder dan verwacht, een minuscuul lichtpuntje in de gitzwarte duisternis.
Woensdag was de zoveelste verschrikkelijke dag, dominante pijn, pijn die iedere vorm van levensvreugde wegnam, hartverscheurend voor een ieder die dicht bij Ilse staat.
Gisteren bestralen, om 8.50 moesten we in het AMC aanwezig zijn, een welhaast onmogelijke opgave voor Ilse.
Het was het slechts mogelijke tijdstip voor iemand die fors gedrogeerd met intense pijnen een trap af moet en in en uit een auto moet stappen.
Maar het is gelukt, we waren keurig op tijd.
Het werden drie aparte, direct elkaar opvolgende bestralingen. Langdurig vastgeketend aan een keiharde bank in een ongemakkelijke houding liggen, iedere keer als je denkt dat het niet erger kan, dan blijkt het toch nog erger te kunnen.
Daarna naar huis, de behandeling zat er op, het was klaar.
Gisteren en vandaag een ongewijzigde situatie, heel veel pijn, heel veel ongemak, een hele slechte nacht.
Indien de bestraling gaat doen waar we op hopen, gaan we dat de komende dagen merken, dan moet er dit weekend verlichting komen.
We hopen dat dit ons gegund is, geef ons nog even de tijd om verder te gaan met mooie herinneringen te maken, laat onze prachtige dochter nog even genieten van de mooie dingen in het leven, onze kanjer heeft daar recht op…….
Weblog