Voorafgaand aan haar naderend einde heeft Ilse heel duidelijk aangegeven op wat voor manier het afscheid moest gaan verlopen.
Er moest een boodschap van haar op de rouwkaart komen, de kist moest wit zijn met hartjes erop, haar kanjerketting moest op de kist, de klep moest meteen dicht, de kleuren moesten paars en roze zijn, de ceremonie moest in een partycentrum zijn, alle muziek, waarbij ieder nummer een hele duidelijke boodschap had, is door haarzelf uitgezocht, ze ging zelf speechen, en wij, haar ouders moesten daarna speechen.
Ze had een lijst met mensen die ze er erg graag bij wilde hebben, en iedereen moest in de gelegenheid zijn om de ceremonie te volgen.
Dat laatste was wel even een dingetje.
Er zijn de afgelopen jaren ontzettend veel mensen geweest die Ilse en ons hebben gesteund op allerlei verschillende manieren, en er konden maximaal 200 mensen in de zaal….
Er moest dus rigoureus geschift worden, we konden geen uitnodigingen sturen naar iedereen die we er graag bij wilden hebben, er waren teveel liefdevolle mensen om ons heen, we moesten moeilijke beslissingen nemen.
Gelukkig kwamen die liefdevolle mensen in grote getalen de ceremonie volgen in 2 zalen op de eerste verdieping.
De scheidslijn tussen de begane grond en de eerste verdieping was flinterdun, de hele eerste verdieping was, net zoals de begane grond, gevuld met liefde, betrokkenheid en warmte, ons grote dank voor de massale warme belangstelling.
Wat ons enorm raakte was dat er ook een aantal mensen waren die hun broer, hun zus, hun dochter of zoon nog niet zolang geleden verloren zijn, ook aan het verschrikkelijke monster, ook aan kinderkanker.
We kwamen, met een kleine groep mensen die heel erg dicht om ons heen staan, aan met een prachtige bus, samen met Ilse.
Het begon informeel, op de manier zoals Ilse het wilde, even een persoonlijk samenzijn met de gasten, een hapje en een drankje.
Na een welkom aan de gasten, en onze vrienden in Ierland en Ibiza, die via een livestream meekeken, kwam Ilse met haar allerlaatste verrassing.
Ilse ging speechen.
In haar toespraak, een vooraf, op haar 17e verjaardag opgenomen geluidsopname, bedankte ze iedereen op een ontzettend indrukwekkende manier.
Je hoorde heel duidelijk dat ze heel kwetsbaar was, dat het veel energie kostte.
Maar je hoorde ook hoe sterk ze was, hoe dapper ze was, hoe heel erg Ilse ze was.
Haar speech drong door tot in iedere vezel in ieders lichaam.
Gelukkig heeft ze aan ons overgelaten wat de volgorde van de muziek mocht zijn, daarom kozen we voor het langste nummer, “Nothing else matters” van Metallica, even proberen op adem te komen alvorens wij, als ouders, moesten speechen.
Het lukte, we kregen de woorden eruit, dat was heftig, een verhaal vertellen op de uitvaart van je eigen dochter.
Hierna kwam het nummer ”One word” van Anouk.
Toen spraken haar lieve vriendin Sammy en haar vader, onze vriend Paul.
Prachtige meeslepende emotionele verhalen over een prachtig meisje met een prachtige foto op de achtergrond.
Hierna kwam MR Probz met “Nothing realy matters”, een prachtig nummer met een prachtige boodschap.
Toen was vriendin Thessa aan de beurt, begeleid met indrukwekkende foto’s.
Ook Thessa kwam met een prachtig verhaal, ook zij maakte enorm veel indruk.
Chef’s Special volgde met “In your arms”, het nummer van Ilse en haar vriend.
Toen was het de beurt aan vriendin Sanne en vriendin Kiara.
Onvoorstelbaar dat deze 2 dames, die Ilse haar hele leven intensief hebben gekend, op zo’n prachtige manier hun liefde en respect voor Ilse ten overstaan aan een bomvolle zaal, achter een microfoon, met een camera op zich gericht, hun verhaal vertelden.
Ga er maar aan staan, 17 en 18 jaar, en dan dit doen, voor je beste vriendin.
Christina Aquilera met “Beautiful”, pakkend en mooi.
Hierna sprak Oma, namens de Oma’s en Opa.
Prachtige respectvolle liefdevolle woorden voor een prachtig liefdevol meisje.
Vervolgens Bon Jovi, met de akoestische uitvoering van “It’s my life”, prachtig.
Als laatste sprak oom Erwin.
Tijdens zijn toespraak kwam heel duidelijk hun intense band naar voren, hun mooie momenten samen, hun liefdevolle, waardevolle gezamenlijke momenten.
De afsluiter was Passenger met “Let her go”, tijd om Ilse naar haar laatste rustplaats te brengen, de ceremonie was voorbij.
Door een prachtige haag van honderden opstijgende ballonnen werd Ilse begeleid naar de gereedstaande bus, naar het crematorium.
Daar hebben we nog een laatste groet aan Ilse gebracht, hand in hand in een kring rondom Ilse begeleid door het nummer “Hurt” van Christina Aquilera, en vervolgens het glas geheven, geproost op Ilse, met een wijntje en een biertje, de dag was voorbij.
Hierna zijn we met een groep van ongeveer 30 personen uit eten geweest, vieren dat Ilse er geweest is, precies zoals Ilse het wilde.
Het was een prachtige, waardevolle, emotionele, heftige, loodzware, liefdevolle intense dag, en het ging op de manier zoals Ilse het wilde.
Bedankt lieve Ellen van uitvaartonderneming De Wending, voor je doortastende ijzersterke bevlogen optreden gedurende de hele week,
dankzij jou is het gegaan zoals Ilse het wilde.
Bedankt ook iedereen voor de prachtige bloemen, voor de prachtige boeketten, voor de prachtige kaarten met de allermooiste teksten, het is allemaal ontzettend waardevol voor ons.
En nu moeten we verder…. We merkten vanmorgen meteen al dat we volop het diepe donkere dal in gedoken zijn, een dal omgeven door muren waar niet tegenop te klimmen is.
We gaan nu zoeken naar manieren om uit dit onmetelijk diepe dal te komen, het moet, van Ilse, dat is de opdracht.
We gaan het leven weer vieren Ilse, we gaan, op een gegeven moment, vieren dat je er geweest bent.
Maar nu nog even niet……
Weblog