14 december 2017, geen pijn meer

Gisteren en eergisteren zijn er een aantal mensen op visite geweest die heel veel betekenen voor Ilse, om afscheid te nemen, om elkaar nog 1 keer te zien.
Er werd gelachen, er werden mooie herinneringen opgehaald, en er werd gehuild. Het moeilijkste moment was iedere keer het weg gaan, het vertrekken, die laatste knuffel, die laatste kus, dat definitieve afscheid, intens verdrietige momenten.
Die moeilijke maar ook heel mooie bezoekjes werden gecombineerd met alsmaar toenemende pijn.
In een ultieme poging om de pijn zoveel mogelijk te kunnen onderdrukken tot vrijdag werd er, naast de torenhoge dosis morfine, ook nog ketamine ingezet.
Als je met de combinatie van morfine en ketamine geen resultaat boekt, lukt het nergens mee.
Geen merkbaar resultaat, de dosering werd in korte tijd bizar veel opgehoogd, en de toch al extreme pijn werd alleen maar extremer.
De bezoekjes gingen door, er werd intensief afscheid genomen, iedere keer weer met die verschrikkelijke pijn. Gisteravond nog een forse ophoging van de ketamine.
Afgelopen nacht was een regelrechte hel, pijn die alle grenzen overschreed.
Vanmorgen samen 2 fantastische medewerksters van thuiszorg wanhopig op zoek naar mogelijkheden, op zoek naar middelen en manieren om het toch op één of andere manier iets comfortabeler te maken.
Het was natuurlijk al lang duidelijk, de koek is op, het lichaam is op, alle grenzen zijn ruimschoots overschreden, meer pijnstilling heeft geen enkel effect, ieder uur dat Ilse nog in leven blijft is een ondraaglijk uur.
Ilse gaf aan dat het dan maar het beste was om zo snel mogelijk te stoppen met het aardse bestaan, dat ze het helemaal zat was, dat ze klaar was met het leven, dat er heel snel een einde aan moest komen, een einde aan het leed, een einde aan de pijn, een einde aan haar leven.
Alvorens het traject in werking gezet ging worden moest er nog wel iets gebeuren.
Er moest nog afscheid genomen worden van 2 hele goede vriendinnen en 1 hele goede vriend.
Gelukkig konden zij snel komen, heftige, emotionele en mooie momenten, heel veel verdriet, heel veel tranen.
Het afscheid duurde niet lang, Ilse wilde echt niet meer, de pijn moest stoppen.
Samen met een superlieve, kundige medewerkster van thuiszorg en haar betrokken, duidelijk geëmotioneerde huisarts bleven we over.
Nadat we elkaar nog één keer heel duidelijk hebben gemaakt hoe ontzettend veel we van elkaar houden, na heel veel tranen, heeft Ilse een einde aan haar leven laten maken door de huisarts.
Geen pijn meer….. Superlieve thuiszorgmedewerkster A. is nog bij ons thuis op dit moment.
Ilse heeft inmiddels een mooi jurkje aan, ze is nog steeds prachtig, een onwerkelijke situatie.
Op dit moment leven we nog in een vreemdsoortige roes.
Die roes zal wellicht plaats gaan maken voor een onmetelijke leegte, onmetelijk verdriet.
Vaarwel lieve Ilse, dappere strijdster, wat zullen we je verschrikkelijk gaan missen.