Afgelopen vrijdag, aan het begin van de avond, kort na het plaatsen van het laatste blog, en kort voor het arriveren van haar lieve vriend bij ons thuis, ging het weer niet goed.
Ze kreeg vrij plotseling flinke pijn in haar ribben aan de linker zijkant, tegelijk kreeg ze moeite met ademhalen.
Ze maakte geen verkeerde beweging, ze zat gewoon rustig in de bank.
We maakten ons ernstig zorgen, toch even afwachten.
De pijn en benauwdheid nam wat af, maar verdween zeker niet.
Samen overleg, wat is wijsheid, wanneer moeten we wat gaan doen.
We besloten dat Ilse een leuke avond ging hebben met haar vriend, en de volgende dag, indien de klachten niet verder zouden afnemen, opnieuw in actie te komen.
De volgende dag nog steeds niet comfortabel, contact met de thuiszorg.
In overleg met hen besloten om de volgende stap te zetten, mede door ophoping van morfine in haar huid waar de insuflon zat, je zag duidelijk dat de huid niet meer in staat was om de morfine volledig op te nemen.
Er zou een naald in haar PAC geplaatst worden, zodat de morfine direct in haar bloedbaan terecht zou komen, effectiever en stabieler.
Gelukkig was een verpleegkundige van thuiszorg in staat en bereid om de PAC aan te prikken.
Om 13.30 in de middag kwamen 2 verpleegkundigen van thuiszorg en de huisarts bij ons langs om de PAC aan te sluiten.
In eerste instantie lukte dat niet, leek het erop dat hij verstopt zat, het ging moeizaam.
Uiteindelijk lukte het, de pomp was aangesloten, de morfine liep weer.
In overleg met een arts in het AMC werd de dosering omlaag gebracht, omdat deze toediening efficiënter en directer is.
Na enkele uren was er weer rust, het leek goed te gaan, de pijn nam af.
In de loop van de avond ging het mis, haar shirt was doordrenkt met morfine op de plek waar de PAC was aangesloten, lekkage, grote lekkage.
Als we lang zouden wachten zou Ilse onbeschrijfelijke pijn krijgen, geen toevoer van morfine meer, snelle actie was noodzakelijk.
In de avond kwam er weer iemand van thuiszorg om het probleem proberen op te lossen.
Een hernieuwde poging om de PAC opnieuw aan te prikken.
Ook toen lukte het niet, opnieuw lekkage.
Het iedere keer opnieuw verwijderen van de beschermende pleister op een uiterst gevoelige plek was een pijnlijke aangelegenheid.
Het was duidelijk, de PAC aansluiten was op dat moment geen optie, het alternatief moest in werking treden.
De ambulance werd gebeld om een infuus te plaatsen.
Binnen een kwartier waren er 2 uiterst kundige ambulancebroeders die geroutineerd en snel een infuus plaatsten.
De morfine liep weer, gewoon via een infuus, dat heeft dezelfde effectiviteit als aansluiting op het PAC, maar is minder duurzaam en meer onderhoudsgevoelig.
Om 2 uur in de nacht verliet de verpleegkundige van thuiszorg ons huis, het was een dag vol onrust en ongemak.
Omdat de dosering omlaag was gebracht, was het even zoeken naar de juiste dosering.
Na een redelijke nacht gaf Ilse aan dat het nog te weinig was, dat de pijn nog niet voldoende onder controle was.
Vanmorgen wederom contact met thuiszorg.
Een uur later kwam er weer iemand langs, ophogen van de dosering.
Vandaag ging het best goed, in combinatie met zo nu en dan een zelf toe te dienen extra dosering is Ilse enigszins comfortabel, dit is acceptabel.
Over enkele dagen, nadat de huid rond haar PAC rust heeft gehad, gaat er een nieuwe poging gedaan worden om haar PAC aan te prikken, deze keer met een iets langere naald, hopelijk gaat het dan wel lukken.
Hopelijk krijgt Ilse met deze directere toediening meer rust, hopelijk een stabielere situatie, dat is waar we naar verlangen, rust en kwaliteit, ruimte voor ontspanning en plezier, we blijven ons best doen, tot het allerlaatste moment…
Weblog