3 dagen na de definitieve, verschrikkelijke boodschap gingen we op vakantie, naar Kos.
Oncoloog M. had nogmaals benadrukt dat we het echt moesten doen, dat we gewoon van onze vakantie moesten gaan genieten, dat het juist nu belangrijk was om te gaan.
We hebben ons maximaal voorbereid, alle mogelijke medicatie mee, in het Engels opgestelde brieven, korte lijntjes naar het AMC, als het mis zou gaan, wisten wat we moesten doen, en waar we moesten zijn.
Op Schiphol verliep het niet heel erg soepel, we hadden assistentie aangevraagd, maar die was helaas ver te zoeken, gelukkig kan Ilse nog steeds een heleboel zelf.
Uiteindelijk, om 21.00 in de avond kwamen we aan in ons appartement, het was gelukt, we waren op vakantie!
Nadat we onze koffers onaangeroerd in het appartement hadden geplaatst was het de hoogste tijd om onze allergrootste hobby uit te oefenen, om te gaan doen waar we voor waren gekomen, eten en drinken.
We zaten op een prachtige locatie, aan het centrum van Kos-stad, overal restaurantjes om ons heen.
We hadden een geweldige avond in een sfeervol restaurantje om de hoek van ons appartement, we wisten zeker dat we daar een geweldige tijd gingen hebben.
Na het inslaan van de nodige drankvoorraad, gingen we weer terug naar ons appartement.
Kort daarna begon het…
Ilse en Petra liepen net terug vanaf het balkon de woonkamer in, en ik was in de badkamer.
Voorafgegaan door een diep zwaar gebrom begon de grond te schudden, de kamer ging van links naar rechts, en van boven naar benden, gevoelsmatig zeker een halve meter.
In eerste instantie dacht Ilse dat er iets flink mis ging in haar hoofd, dat ze een epileptische aanval XXL had die zijn weerga niet kende, dat ze een aanval had zoals ze nog niet eerder had meegemaakt.
Toen ze haar moeder door de kamer zag stuiteren wist ze dat er iets anders aan de hand was, ze was de eerste die besefte wat ons aan het overkomen was, een aardbeving!
Nadat de beving voorbij was, gevoelsmatig 5 minuten, maar in werkelijkheid 45 seconden, zijn we snel naar buiten gegaan.
Gegil en paniek om ons heen.
Iedereen was naar buiten gegaan, iedereen was in paniek, Grieken en toeristen.
Die nacht hebben wij met zijn allen op het terras voor ons appartement doorgebracht, met uitzondering van enkele personen, die zaten op hun koffer, midden op straat, dat vonden zij de veiligste plek.
Een aantal forse naschokken zorgden die nacht nog een aantal malen voor de nodige consternatie.
Een aantal goede vriendschappen zijn verloren gegaan die nacht.
Als je met zijn tweeën op vakantie bent, en de één gaat hysterisch op zoek naar een taxi om zo snel mogelijk naar het vliegveld te gaan, en de ander wil even afwachten wat de reisorganisatie te vertellen heeft, dan gaat het niet goed.
Wij kozen er voor om even af te wachten, en op zoek te gaan naar mogelijkheden om zo snel mogelijk onze vakantie te hervatten, waar dan ook.
Na een eindeloos durende nacht kwam de volgende ochtend, om 9.30, de reisleider van TUI op bezoek. Gelukkig kregen wij de gelegenheid om ons verhaal te vertellen, om te vertellen dat we niet zoveel tijd meer hebben, dat dit wellicht de laatste vakantie van Ilse is, dat een paar weken later op vakantie gaan geen optie is.
Hij beloofde dat hij het door ging geven, dat hij er werk van ging maken.
Rond de middag werden we benaderd door Hart van Nederland, of we een telefonisch interview wilden geven, of we een filmpje wilden maken.
We zijn de afgelopen jaren meerdere keren benaderd door verschillende televisiezenders.
Van Ilse hoeft dat niet, die heeft daar geen behoefte aan.
In dit geval leek het ons wel handig, als extra motivatie voor TUI om zich maximaal voor ons in te zetten.
Om 14.00 uur belde TUI.
Ze hadden 2 opties voor ons.
We konden de volgende dag terug met het vliegtuig met een landing op Oostende, of we konden direct naar een superdeluxe resort 25 kilometer verderop.
We hebben 5 minuten de tijd gevraagd om te overleggen.
We waren er snel uit, we gingen voor maximale kwaliteit, voor maximaal plezier, voor de grootste kans op een geweldige vakantie.
Een kwartier later zaten we in een taxi, onderweg naar onze nieuwe vakantie bestemming.
De eerste vakantiedag was zonder meer een onvergetelijke herinnering.
We kwamen aan in een soort van paradijs.
Alsof er geen aardbeving was geweest, iedereen vierde daar volop vakantie, iedereen genoot volop van alles wat het resort te bieden had, en dat was veel. We hebben daar een geweldige tijd gehad, schitterende zwembaden, een spa, een aantal restaurants en barretjes waar je 24 uur per dag de lekkerste hapjes en drankjes kon nuttigen.
Een grote pluim voor TUI, voor hun snelle actie, voor hun prachtige oplossing.
Halverwege vorige week kwam de angst weer terug.
Ilse had druk op haar hoofd, hoofdpijn, en voelde 2 bultjes achter op haar hoofd.
Met name in de ochtend had ze last, in de loop van de dag werd het minder, maar het ging nooit helemaal weg.
Iedere dag werd het een beetje erger…
Op vrijdag hebben we vanuit Kos contact opgenomen met het AMC.
Gelukkig kregen we contact met oncoloog v/d W.
Zij is een geweldige vrouw die exact weet wat er de afgelopen 7 jaar allemaal heeft plaatsgevonden bij Ilse.
Wij wilden weten of het verantwoord was om het vliegtuig in te stappen, of er geen verschrikkelijke dingen zouden gaan gebeuren door de druk in het vliegtuig.
Oncoloog v/d W. kon niets garanderen, maar vertelde wel dat ze niet de verwachting had dat er complicaties zouden optreden gedurende de vlucht.
Wij spraken met elkaar af dat we maandag weer contact met elkaar zouden zoeken.
Door vertraging moest Ilse urenlang, op een overvol vliegveld, met barstende hoofdpijn wachten, dat was niet echt fijn.
De terugreis verliep probleemloos.
Op schiphol wachtte ons een enorme verrassing.
Vriendinnen stonden daar met spandoek en al onze grote heldin op te wachten, dat was een prachtig moment, een geweldige herinnering.
Toen we thuis waren kwam er nog even een superlieve vriendin, vlak voordat ze op vakantie ging, nog even snel gedag zeggen.
Het afgelopen weekend nam de hoofdpijn toe.
Maandagochtend contact met Oncoloog v/d W.
Ze regelde heel snel dat er een scan gemaakt kon worden.
Ilse werd wakker gemaakt om op weg te gaan naar het AMC.
Jammer genoeg was de pijn op dat moment zo hevig, dat het niet mogelijk was om op te staan.
Ze dreigde bewusteloos te raken zodra ze rechtop ging zitten, we maakten ons ernstig zorgen.
Het was onmogelijk om via de trap naar beneden te komen.
De enige mogelijkheid was een ambulance bellen.
Uiteindelijk met heel veel moeite, is het gelukt om Ilse in de ambulance te krijgen.
In het AMC kon Ilse direct door voor de scan.
Na het maken van de scan naar afdeling kinderoncologie.
Inmiddels begon Ilse zich weer iets beter te voelen.
Op afdeling kinderoncologie kwam oncoloog v/d W. ons bezoeken.
Ze vertelde dat ze de foto direct ging beoordelen, en dat ze ons zo snel mogelijk de uitslag zou komen vertellen.
Oncoloog v/d W. is top.
Een tergend half uur later hoorden we haar hakjes klikken in de gangen van het AMC.
Geen groei van de tumor, geen nieuwe tumoren, alles is exact hetzelfde als de scan van vier weken geleden.
Wij rekenden voor 100 % op heel erg slecht nieuws, en in plaats daarvan kregen we gewoon heel erg goed nieuws.
Tranen van blijdschap.
De verschrikkelijke hoofdpijn komt door de prednison.
Door dit verschrikkelijke goedje is vochtophoping ontstaan tussen haar huid en schedeldak.
Dit veroorzaakt heftige pijnen, dit zorgt voor druk.
Ilse stopt per direct met prednison, en stapt over op Dexamethason.
Dexa heeft ongeveer dezelfde werking als prednison, maar werkt vochtafdrijvend.
Dit zal haar klachten de komende dagen moeten verlichten.
We konden weer naar huis, we kunnen weer verder met mooie herinneringen maken.
Het schema van deze week:
Vandaag een mooie herinnering maken met een fantastische vriendin uit Amstelveen, lekker lunchen.
Morgen een mooie herinnering maken op een onbekende bestemming met superlieve verpleegkundig specialist D. en fantastische schipper E.
2 mensen die inmiddels een band met Ilse hebben die onwaarschijnlijk speciaal is.
De geruchten gaan dat ze ergens heen gaan waar sommige mensen paling eten.
Donderdag mooie herinneringen maken met oom en tante, neven en oma in een gezellig restaurant.
Vrijdag met z’n drieen een onuitwisbare herinnering maken, iets met naalden en inkt, op bezoek bij een hele lieve korfbal-vriendin en in de avond op stap met weer een andere geweldige vriendin uit Almere.
Zaterdag een mooie herinnering maken met oma en opa, lunchen.
We zijn druk, druk met herinneringen maken, mooie herinneringen.
Weblog