Ik draai de gooische weg op, onderweg naar mijn werk.
In tegengestelde richting komt er een ambulance met gillende sirenes aan, die is onderweg naar het AMC.
Ik moet weer terugdenken aan die vreselijke nacht van zondag 6 op maandag 7 oktober.
Die nacht dat Ilse ook in een ambulance met gillende sirenes zat.
Tranen komen op.
Die gebeurtenis heeft een diepe wond geslagen.
Het verwerken van die gebeurtenis moeten we combineren met bestralingen en chemokuren.
Een pittige opgave.
De laatste 5 minuten van mijn rit naar mijn werk leg ik af met kramp in mijn maag, met een verdrietig gevoel, leeg, op, kapot.
Terwijl ik de parkeergarage in draai vraag ik mij af wat ik hier doe.
Ik wil hier niet zijn.
Ik wil mijn dochter zien lachen, ik wil mijn dochter horen zingen, ik wil praten met mijn dochter, ik wil zien dat mijn dochter zich goed voelt, ik wil bij haar zijn.
Terwijl ik de afdeling op loop voel ik me als een buitenaards wezen van een andere planeet.
Vrolijk lachende, ontspannen collega’s zeggen mij vriendelijk gedag.
Ondanks mijn fantastische betrokken collega’s voel ik mij alleen, voel ik me ongelukkig.
Ik staar uit het raam, kan me niet concentreren.
Gelukkig mag dat van mijn baas, mijn baas vindt het goed als ik regelmatig uit het raam staar.
Aan het begin van de middag toets ik met trillende vingers het nummer van mijn vrouw in.
Mijn 2 meisjes zijn in het AMC voor de 3e dag chemo.
Mijn 2 meisjes die allebei gelukkig vele malen sterker zijn dan ik.
Terwijl mijn vrouw vertelt dat het heel erg goed gaat met Ilse, hoor ik Ilse vrolijk babbelen met de visite op de achtergrond.
Alle spanning glijdt weg, rust in het lichaam.
De wereld om mij heen komt weer wat dichterbij, ik kan weer praten over mijn werk, ik kan weer praten over alledaagse dingen.
Nog 2 dagen, dan zit deze kuur er weer op.
7 antwoorden op “21 november, ambulance”
Reacties zijn gesloten.
Een mooie omschrijving van hoe jij je voelde op dat moment Iomhar. Goed dat je dat gevoel met ons deelt. Dit maakt sommige dingen weer zo onbelangrijk.
Jullie zijn een mooi team met zijn drieën!
X-Astrid
Bizar om zo in 2 werelden te leven. De wereld waarin alles gewoon verder gaat en de wereld waarin alles op zijn kop staat en waarin maar 1 ding belangrijk is: gezond worden. Gelukkig zijn jullie de 3 musketiers. Jullie zijn samen sterk en jullie delen met de mensen om jullie heen, zodat jullie gesteund kunnen worden. Veel sterkte! Els
Lief trio.
Ik schrok me helemaal de p……!
Kwamen jullie van de week al te laat thuis (ja buufgluur let goed op), waren de meiden gister vrij vroeg thuis, een uiterlijk gezellig vrolijk blij ogende Ilse, fijn om je zo te zien, en mama was ook blij vrolijk en gezellig, dus “geen vuiltje” aan de lucht.
En dan een nieuw stukje op het blog met als titel ambulance, een hartslag van 400 slagen per minuut pppppffff.
Dan ga je lezen over iemand die onderweg is en een ambulance tegenkomt 🙁
Hartslag van 500 slagen per minuut ……….
Het zal toch niet dat Iomhar de ambulance met zijn eigen kind …….. gvd er zal toch niks met Ilse ……… Jezus Nee petra? ????? Wat wat wat is er? ??????
1000 slagen per minuut, verder lezen oooooohhhhh ppppfffff het gaat het is goed het valt mee er is niks ………….
Er is niks? ???? Er is niks? ????? Er is van alles.
Het is kut
Oneerlijk
Gemeen
Vals
Klote
Waarom gebeurt dit? Waarom moeten mensen dit meemaken?
Waarom Petra Iomhar en Ilse?????
Geen antwoord te vinden.
Het gebeurt. Helaas.
Het enige wat wij kunnen doen is luisteren duimen bidden kaarsjes branden en helpen.
Hou vol! Jullie zijn zo beresterk inclusief jij Iomhar.
Dikke troostknuf.
Buuf en de bumen
Jeetje wat laat je (denk ik) iedereen schrikken en jeetje wat laat je iedereen in je ziel kijken.
Zo mooi omschreven weer en zo waar.
Zoveel mensen, zoveel ellende en je zo alleen voelen, het blijft heftig.
Gelukkig zijn er medicijnen, fantastische artsen, verpleegsters en heel veel
lieve mensen om jullie heen.
Jij/jullie kunnen ook deze berg beklimmen.
Houd moed en vertrouwen en het beste medicijn, positiviteit, ook
al valt dat niet altijd mee!
Heel veel sterkte alledrie.
De Brouwers
Lieve Ilse, Petra en Iomhar,
Vanochtend.
O jee. Ik heb iets gemist. Een stukje op FB..
Stukje op het blog. Beginnend met: ambulance…
O jee.
Ik stel heel laf het openen van het blog nog even uit. Want: o jee!
En dan lees ik met een brok in mijn keel hoe deze titel: Ambulance, in het heeel, heel piepklein even met ons doet wat het zien en horen van die ambulance heel groot en overweldigend met jou deed, Iomhar. Wat dat bij jullie oproept. Dat je dan in een keer weer terug bent bij die vreselijke nacht, de schrik, de intense angst. De paniek.
En dat je dan je ineens afvraagt: maar hoe gaat het NU met mijn meisje? Gaat het wel goed, op dit moment? Het doet je beseffen dat je op ieder moment verrast kunt worden met .. alles wat je niet wilt. En dat maakt machteloos. Dat mag ook. Je mag dat voelen, je mag bang zijn en verdrietig. Je mag (gelukkig) uit het raam staren, rondlopen op de wereld alsof je er niet bij hoort. Je mag af en toe even pauze hebben van het Kanjer en Topper zijn. Gewoon even klein en nietig zijn.
Het laadt de batterij weer op om daarna weer sterk te kunnen zijn, positief te zijn, een Kanjer, Topper, een Kei te zijn. Om samen weer de 3 Musketiers te zijn. En om, als 1 van je meisjes het even niet meer weet, haar rots in de branding te kunnen zijn. Ook als het even niet sterk voelt, ben je sterk, Iomhar: Beresterk!!
Ook deze kuur is bijna voorbij, samen kunnen jullie het!!
xxx
Jeetje jij zit niet alleen met tranen zit er hier nog een, krijg het er koud en warm van! Maar wat heb je toch een kanjers van meiden bij jou thuis en wat hebben die meiden een kanjer van een pappa en echtgenoot!
Jullie zijn toppertjes, en de kaarsjes en gebedjes van ons allemaal blijven heel lang doorgaan, net zolang tot dat jullie dit nodig hebben.
Dikke knuffel Heidi
XXX
Deze blog komt binnen, met een brok in de keel en tranen in de ogen je gevoelens gelezen. Twijfel niet of je sterk genoeg bent, want dat hebben jij en de twee dames al lang laten zien. Wij blijven jullie bewonderen.
hele dikke knuffels voor alle drie