Het lijkt erop dat we tijdens de laatste paar kuren in een voorspelbare, overzichtelijke flow zitten.
Het is absoluut niet leuk, maar het gaat wel zoals we verwachten, niet beter, niet slechter.
Afgelopen dinsdag hadden we een afspraak met Orthopeed B. voor controle van haar geopereerde been.
Dit heeft momenteel niet de hoogste prioriteit, maar het is wel belangrijk. Alle schroeven en platen zitten nog op de goede plek, geen extra slijtage door verkeerde belasting, maximale doorbloeding.
Haar kuitbeen vervult zijn nieuwe taak als dijbeen op een sublieme manier. Het lijkt erop dat het beenlengteverschil iets is afgenomen, binnenkort een foto om dat exact op te meten.
Orthopeed B. is uiterst tevreden. Toch fijn om te weten dat het daar nog allemaal goed zit.
Diezelfde avond, na dag 2 van de chemoweek, naar fysiotherapie. Niet omdat ze moest van haar ouders, maar omdat ze dat zelf wilde. Niet omdat het leuk vindt, maar omdat ze weet dat het goed voor haar is, omdat ze weet dat er nog een lang leven volgt na deze chemokuren, omdat ze in dat lange gelukkige leven onafhankelijk, zelfstandig en mobiel door het leven wil gaan. Ilse heeft een doel, en dat doel gaat ze verwezenlijken, hoe dan ook!
De rest van de week kuren verliep zoals de voorgaande kuren ook verliepen, geen excessen, geen mooie tijd. Op dit moment bereiden we ons weer voor op een aantal dagen forse bijwerkingen.
Als Ilse een paar zonnestralen wil pakken, dan pakken we die, en anders niet, als Ilse wil eten, dan krijgt ze wat ze wil eten, en anders niet. Kortom, de komende dagen is Ilse de regisseur.
Volgend weekend is het weer helemaal goed.