Het monster, de bestralingen, de chemokuren, het lukt ze niet. Het lukt ze niet om Ilse op de knieën te krijgen, het lukt ze niet om de overhand te krijgen, het lukt ze niet om Ilse de handdoek in de ring te laten gooien.
Niet na deze 7e kuur, niet na de 10e kuur, niet na de 12e kuur, nooit!
De bijwerkingen waren weer niet mals deze keer. Pijnscheuten die als messen door haar buik sneden, afgewisseld met een aanhoudende doordringende alles overheersende buikpijn. Letterlijk krom lopen van de pijn.
Maar gelukkig is het op een gegeven moment toch weer donderdag. Donderdag is nu al 7 keer op rij de dag waarop de eerste tekenen van herstel zich openbaren. Op vrijdag heeft zich dat doorgezet, laatste uur nog even naar school. Het was allemaal naar, het was allemaal verschrikkelijk, het was de zoveelste zware periode, maar de wetenschap dat de eventueel nog aanwezige micro-uitzaaiingen de afgelopen week een collectieve massa¬executie hebben moeten ondergaan maakt alles weer goed. Er is weer een veldslag gewonnen.
De komende week is weer de “goede” week, de week waarin Ilse zich weer beter voelt maar niet heel goed, de week waarin ze weer meer energie heeft, maar niet heel veel energie, de week dat ze naar school gaat en daarna moet bijkomen. We maken er weer een fraaie week van. Het is heel belangrijk dat we leuke dingen doen in zo’n week, dat we onze gedachten kunnen verzetten.
Om die reden gaan we ook midden in de chemo periode met het vliegtuig naar de zon. Na de 10e kuur, ongeveer halverwege mei, stappen we in Ilse haar “goede week” in het vliegtuig, en gaan een week vertoeven in het hopelijk zonovergoten Ibiza. Wij zullen daar volop gaan genieten van de warmte van de zon, en van de warmte van de mensen die ons daar met open armen zullen ontvangen.
Een mooi vooruitzicht.
Weblog