De bestraling van afgelopen maandag ging goed, bijna routinematig kwam Ilse binnen, werd het masker geplaatst, werd ze bestraald, en ging ze weer naar huis.
Ondertussen werd de pijn in haar rug erger.
We merkten steeds meer dat ze belemmerd werd in werkelijk alles wat ze deed, dat de pijn steeds nadrukkelijker aanwezig was, dat echt alles heel veel moeite kostte.
Wederom een verhoging van de morfine gaf geen goed resultaat, allesoverheersende pijn.
Afgelopen nacht, in de nacht van dinsdag op woensdag was er een serieuze pijn-uitbraak.
Ilse gilde het uit van de pijn, mensonterende heftige pijn.
Ze vertelde dat er echt iets moest gebeuren, het was niet meer op te brengen, ze wilde een opname in het AMC.
Ambulance gebeld.
Niet lang daarna arriveerde de ambulance, 2 fantastische ambulancebroeders.
Wij trokken al heel snel de gezamenlijke conclusie dat het onmogelijk was om Ilse de trap af te krijgen, om haar in de ambulance te krijgen.
Ilse zou bezwijken aan de pijn, het was gewoonweg niet mogelijk.
Ook na toediening van extra morfine en fentanyl door de broeders was de situatie onveranderd slecht.
We besloten dat eerst de pijn onder controle moest komen, dat we moesten proberen de nacht te overbruggen, en dat we de volgende dag een goede oplossing moesten bedenken.
De morfinepomp moest flink omhoog, dat was de beste oplossing.
Hier moest de huisarts zijn akkoord voor geven, en de kennis van de morfinepomp lag bij de thuiszorg. Dat viel niet mee, diep in de nacht, 2 partijen die iets moesten doen.
Thuiszorg was gelukkig goed bereikbaar, die waren bereid om een huisarts op afstand instructies te geven om de dosering morfine aan te passen.
De huisartsenpost was onbereikbaar.
Uiteindelijk lukte het, via artsen in het AMC, om de dienstdoende huisarts te bereiken.
Ondertussen schreeuwde Ilse het uit van de pijn.
De huisarts kwam langs, en deed wat hij doen moest, de dosering morfine verdubbelen.
De ambulancebroeders zijn gedurende die hele periode gebleven, en hebben ondersteuning gegeven waar ze maar konden.
Ilse was zeker niet pijnvrij, was zeker niet comfortabel, maar het was voldoende om de nacht door te komen.
De rest van de nacht korte hazenslaapjes, wakker worden van de pijn, het was een verschrikkelijke nacht.
Vandaag werd alles in het werk gesteld om meer comfort voor Ilse te regelen.
Allerlei hulpmiddelen om het beter te laten worden dan het was, zuurstof, nog een verdere aanpassing van de morfine, en een bed in de woonkamer.
Dankzij onze fantastische vriend kwam er een goed matras in dat bed, een matras zoals Ilse dat gewend is.
De hele dag was het een komen en gaan van verpleegkundigen, bedrijven die spullen kwamen afleveren en de huisarts.
Het was een heftige dag.
Aan het eind van de dag was alles binnen, Ilse kon verplaatst worden naar de woonkamer.
We hadden die nacht daarvoor al met het ambulancepersoneel besproken dat zij daar een rol in konden spelen, zij hadden de middelen om dat zo soepel mogelijk te laten verlopen.
Aan het einde van de dag kwam daarom voor de 2e keer binnen 12 uur wederom een ambulance de straat in rijden.
2 broeders die vastbesloten waren om Ilse zo comfortabel mogelijk van de eerste verdieping in haar gereedstaande bed in de woonkamer te verplaatsen.
Voorafgaand aan deze heftige operatie kreeg Ilse extra morfine en fentanyl.
Ilse werd vastgesnoerd aan een “schep” ,een soort uit 2 in elkaar schuivende delen bestaande brancard waarmee Ilse zo gefixeerd mogelijk de trap af vervoerd kon worden.
Het lukte, het was extreem pijnlijk, maar het lukte, dit was de beste optie.
Vandaag was het beter dan afgelopen nacht, de pijn is zeker niet weg, een verre van comfortabele situatie, maar het is min of meer acceptabel.
Hopelijk blijft het nu stabiel, hopelijk wordt het nog wat beter, hopelijk de komende nacht een betere nacht.
We gaan er het beste van maken, daar beneden, in de woonkamer, zoveel mogelijk proberen te genieten, samen, met zijn drieën, wij kunnen dat.
Weblog